Rezerwy złota

Rezerwy złota utrzymywane przez banki centralne krajów i międzynarodowe instytucje finansowe wyniosły w marcu 2013 roku 31671,4 ton według oficjalnych danych World Gold Council. Największe rezerwy złota utrzymują Stany Zjednoczone (26% światowych rezerw), Niemcy (11%), Międzynarodowy Fundusz Walutowy (9%), Włochy (8%), Francja (8%).

Wykres. Oficjalne rezerwy złota na świecie w marcu 2013 (w tonach)

Źródło: Opracowanie własne na podstawie: World Gold Council, Gold Reserves, 

Warto zaznaczyć, że strefa Euro (wliczając Europejski Bank Centralny) dysponuje rezerwami 10783,3 ton, co stawiałoby ją na pierwszym miejscu rankingu[1]. Z kolei w przeliczeniu rezerw na jednego mieszkańca, Szwajcaria wiodłaby prym w zestawieniach[2].

Udział złota w strukturze rezerw dewizowych różni się w poszczególnych krajach. Najwyższy udział złotego kruszcu obserwuje się w Portugalii (90,3%), Grecji (82,2%), Stanach Zjednoczonych (75,6%), Wenezueli (74,6%), Niemczech (72,7%), Włoszech (72,2%) i Francji (69,2%). Z kolei po przeciwnej stronie rankingu można wyróżnić takie kraje jak Chiny (1,7%) i Japonię (3,2%)[3].

Utrzymywane rezerwy złota nie stanowią obecnie pokrycia dla waluty w żadnym kraju, ale stabilizują gospodarkę światową. Złoto dywersyfikuje portfel rezerw dewizowych Banków Centralnych, co przekłada się na ograniczenie ryzyka walutowego. Pełni również funkcję zabezpieczającą przed nieprzewidzianymi zdarzeniami[4]. Przykładem może być kryzys na Cyprze. Prasa spekulowała na temat, czy Cypr upłynni znaczące zapasy swojego złota, aby pozyskać dodatkowe środki na pakiet ratunkowy[5].

Ze względów bezpieczeństwa wiele państwa przechowuje znaczną część rezerw złota w strzeżonych skarbcach za granicą. Największym z nich jest Bank Rezerwy Federalnej na Manhattanie w którego piwnicach zdeponowane jest 550 tys. uncji złota ok. 60 krajów. Część złota przechowuje się również w Forcie Knox w Appalachach. Bundesbank deponuje swoje rezerwy złota w BRF w Nowym Jorku, w Banku Anglii w Londynie i Banku Francji w Paryżu.

W latach 90-tych ubiegło wieku, część krajów rozwiniętych Europy zaczęło wyprzedawać rezerwy w złocie. Wzmożona podaż złota spowodowała spadek cen z 400 dolarów za uncję w 1996 roku do 260 dolarów w 1999 roku. Z tego powodu 14 banków centralnych Europy oraz EBC zawarły w 1999 roku Central Bank Gold Agreement (CBGA) na 5 lat na mocy którego ustalono limity sprzedaży. Zostało przyjęte, że roczna wyprzedaż rezerw złota nie może przekroczyć 400 ton, a w okresie pięciu lat 2000 ton. Porozumienie skutecznie ograniczyło podaż złota powodując wzrost cen za uncję. Po pięciu latach porozumienie zostało przedłużone na kolejny okres, a limity zostały podniesione do 500 ton rocznie[6]. Po upływie drugiego porozumienia (CBGA2) w 2009 roku, banki centralne niezwłocznie zawarły CBGA3 na lata 2009 - 2014 i przywróciły niższe limity z 1999 roku, tj. wyprzedaż rezerw złota na maksymalnym poziomie 400 ton rocznie[7].

---

[1] World Gold Council, Gold Reserves, www.gold.org/government_affairs/gold_reserves/, 09.04.2013.

[2] E. Gostomski, Złoty Sposób?, „Gazeta Bankowa” 2009, nr 27, s. 21−24.

[3] World Gold Council, Gold Reserves, www.gold.org/government_affairs/gold_reserves/, 09.04.2013.

[4] E. Gostomski, Złoty Sposób?, „Gazeta Bankowa” 2009, nr 27, s. 21−24.

[5]Cypr sprzeda swoje złoto?, www.parkiet.com/artykul/7,1315969-Cypr-sprzeda-swoje-zloto-.html, 09.04.2013.

[6] E. Gostomski, Złoty Sposób?, „Gazeta Bankowa” 2009, nr 27, s. 21−24.

[7] World Gold Council, Central Bank Gold Agreements, www.gold.org/government_affairs/

reserve_asset_management/central_bank_gold_agreements, 09.04.2013.